Ain’t no mountain high enough

Deze regel en de twee regels die hierop volgen zijn typisch voor de trip naar Maskat.
Afgelopen weekend zijn Geertje en ik naar Maskat gelopen. Zaterdagochtend om stipt 6.00 uur liepen we met onze rugzakken vol water, bananen en koekjes, de deur uit. Buiten, bij de pick-up van dr. Assey, stonden onze 2 gidsen al op ons te wachten. Assey wilde perse dat we bij Mhonda afgezet werden omdat de tocht anders wel heel lang zou duren.
Om 6.30 uur kwamen we dan aan bij ons vertrekpunt, Mhonda. Onze tassen werden overgenomen door onze gidsen, Sabrina, ik schat zo’n jaar of 55-60 en Hirali (of zo iets) 27 jaar. Zij zouden de hele tocht onze tassen op hun hoofd of rug dragen, beetje decadent maar na een paar uur lopen wel erg lekker.
Om Maskat te bereiken hadden we ons voorbereid op een 10 uur durende tocht. We wisten dus dat het niet een makkelijke tocht zou worden. De eerste 4 uur liepen we door prachtige bergdorpjes, waar we natuurlijk hartelijk verwelkomd waren. Naast de bergdorpjes die we moesten passeren moesten we ook menig rivier oversteken/doorkruisen. Bruggen bouwen is hier niet nodig, er ontstaan hier natuurlijke bruggen. Stenen liggen in de rivier of er ligt een boomstam overheen, dat werkt prima. Als dat allemaal niet mogelijk is moet je de rivier gewoon doorkruisen, juist ja natte broek/rok. En dat met een halve bananenboom op je hoofd of Geertje d’r rugzak (zie foto’s).
Na dik 2 uur lopen hoorde Geertje opeens trommels. Met hernieuwde energie schroefde ze het tempo iets op om na zo’n 500 meter stil te staan en een haar ogen uit te kijken. Het hele dorpje was bij elkaar gekomen om muziek te maken en te dansen. Terwijl wij foto’s aan het maken waren kwam er een vrouwtje voor me staan en tegen me aan dansen. Ze stonk onwijs naar alcohol (het was 8.30 uur zaterdagochtend), waarschijnlijk eigen gebrouwen bananenbier, maar kon heerlijk dansen. Geertje en ik deden vrolijk mee met de lokale dans, wat de locals nog enthousiaster maakte. Helaas moesten we na 5 minuten ‘mcheza’ weer gaan van onze gidsen cq tassendragers, we hadden nog even voor de boeg.
4 uur klimmen en 17 bergdorpjes later bereikte we de jungle. We zaten midden in het oerwoud. Zo mooi en zo groen. Het leek wel alsof we in een National Geografic documentaire zaten, alleen de orang-oetangs ontbraken nog.
Toen we de top van de 2e berg bereikt hadden was het helder en konden we echt oneindig ver kijken. Het is jammer dat we allebei niet zo’n mooi camera hebben.
Na 6 ½ uur flink doorlopen (Lotje tempo) hadden we Maskat dan eindelijk bereikt, 3 ½ uur korter dan gepland maar we waren doodmoe.
In Maskat werden we verwelkomd door de nonnen en father Oscar. Er stond een uitgebreide lunch voor ons klaar, met varkensvlees! Na de lunch hebben we ons gedouched met ijskoud water en daarna lange kleren aangedaan, want het was hier een stuk kouder dan in Bwagala (Turiani), 23 graden Celcius. Father Oscar gaf ons een rondleiding door het dorp en heeft ons duizend keer vertelt dat we zo welkom zijn en dat iedereen in het dorp zo blij is met onze komst. Om 17.00 uur kregen we ‘chai’ met oliebollen & pinda’s. Drie uur later gingen we bij de nonnen eten waar weer eten in overvloed was, en dat in de vastentijd… die katholieken.
Om 2.30 uur ’s nachts werden Geertje en ik allebei wakker om te plassen. Er was geen wolkje aan de lucht maar wel miljoenen sterren… zo mooi.
De volgende ochtend zijn we naar de twee uur durende kerkmis gegaan. Mannen zitten rechts en vrouwen links, dus wij zaten links. Net voor de mis werden naar voren gehaald om vlak achter het koor te gaan zitten, VIP-plaatsen.
Na 2 uur lang bijbelverhalen in het Swahili, super mooi gezang en mijn ogen uitgekeken te hebben naar de vele kleurrijke kanga’s, riep father Oscar ons naar voren om ons zelf voor te stellen en het dorp te bedanken voor de gastvrijheid. Dat hebben we gedaan, in het Swahili, om daarna snel richting Mhonda te vertrekken.
De terugweg was totaal verschillend van de heenweg. Ik denk dat die dans met die locals een regendans was. Het heeft namelijk de hele terugweg geregend. Door de regen werd het pad een beetje slippery. Geertje en ik zijn verschillende keren onderuit gegaan, hilarisch. Voordeel van de regen was wel dat de modder snel van onze kleren werd afgespoeld.
Op dat stuk door de jungle had de regen een heel bijzonder effect, het leek nu echt alsof we in het tropisch regenwoud waren beland (zie foto’s).
Na 4 uur in de regen gelopen te hebben en het oerwoud verruild te hebben voor de bergdorpjes ging het heel hard regenen en omweren. Om te schuilen voor de onweer zijn we een Masai huisje in gerend. Masai huisjes worden gemaakt van gedroogde koeienstront en bananenbladeren, maar het was waterdicht en lekker warm. We hebben ons zelf een half uur aan een vuurtje opgewarmd om daarna maar weer de regen in te gaan.
Na 6 ½ uur lopen stond de auto van dr. Assey dan eindelijk daar, hij stond gelukkig een stuk dichterbij dan de heenweg. Omdat het zo hard regende hadden ze zich erg veel zorgen over ons gemaakt. Toen we thuis aankwamen stonden ze allemaal opgelucht op ons te wachten. Onze tassen werden thuis neer gezet en mama Marijam had gezorgd voor een warme douche, thee en een vuurtje om ons aan op te warmen. Precies wat we nodig hadden want we waren doodmoe en hadden het ijskoud. En dat in Afrika.
Busu vanuit Tanzania
Maskat = heel hoog, koud bergdorpje
Mcheza = dansen
Bwagala = dorp waar wij wonen
Chai = thee
Kanga = gekleurde (omslag)doeken
Masai = lange, smalle inwoners van Tanzania die leven in huisjes van koeienstront, grote gaten in hun oorlellen maken en heel veel vee (en dus geld) hebben.