Badili

Er is veel veranderd de afgelopen week.
Vorige week was Alex zijn laatste week. Woensdag hadden we Alex zijn afscheidsdiner bij Joyce. Ze had wederom een heerlijke maaltijd voor ons gemaakt. Bijna al haar kinderen waren thuis om met de wazungu te spelen. Op één jochie ben ik echt een beetje verliefd geworden, Amine. Amine is niet haar eigen zoontje maar is een zoontje van een vriendin van haar, die Joyce opvoed. De precieze reden waarom Joyce hem opvoed weet ik niet, maar zijn moeder woont in Morogoro. Amine gaat naar de missieschool op het ziekenhuisterrein. De school wordt gerund door de nonnen en is speciaal voor kinderen wiens ouders de studie niet kunnen financieren. We zien Amine dus ook geregeld in en rond het ziekenhuis rond lopen.
De tweede keer dat we bij Joyce waren was Amine er ook. Alex en ik hebben toen de hele tijd met hem lopen gooien en zwaaien (dat jochie weegt namelijk helemaal niets). Nu kwam hij steeds voor ons staan, met z’n rug naar ons toe en pakte onze armen vast. Zodat we hem weer omhoog zouden trekken en hem rond zouden zwieren/gooien. Zo schattig.
Toen we ‘s avonds terug liepen naar huis begonnen allemaal kindjes mijn naam te roepen. Beetje bizar om opeens Rocha te horen in plaats van mzungu, maar ze beginnen me te kennen hier in het dorp.

Afgelopen weekend zijn we naar Morogoro gegaan. Het was een afscheidsweekend voor Alex en een welkomsweekend voor Geertje. We hebben wederom heerlijk genoten van de luxe (lees: vlees en alcohol) in Morogoro. En meteen een afspraak gemaakt om met pasen mlima Uluguru te gaan beklimmen.
Alex zit nu in Zanzibar en ik heb Geertje meegenomen naar Bwagala. De reis in de daladala naar Bwagala was erg gezellig met alleen maar vrouwen. We hebben goed geïntegreerd met de Tanzaniaanse bevolking en vele lekkernijen gekocht op het busstation. Er zat een man naast me de krant te lezen. Toen hij aan de sportkatern begon zag ik Guus Hiddink paginagroot op de voorpagina staan. Ik heb hem uitgelegd dat deze mzungu uit het zelfde land komt als Guus Hiddink, namelijk Uholanzi. Uholanzi kennen ze hier allemaal wel. Ze zijn hier namelijk helemaal verslaafd aan Engels voetbal. Dus als je zegt dat je uit Uholanzi komt roepen ze meteen: van Persie, van Persie! Van Nistelrooij, van Nistelrooij!

Mijn eerste week met Geertje is me goed bevallen. W hebben veel gelachen in het donker (omdat we ruim 3 dagen en nachten geen stroom hadden), in de zon gezeten, naar de markt in Madazini gefietst (waar we stenenstokjes voor zwangeren aanzagen voor kaneelstokjes, helaas) gehockeyd in de gang met mama Marijam, ‘Bones’ gekeken en al 2 keer gerend. ’s Ochtends om 6 uur gaan we rennen, je ziet dan zo’n mooie sunrise en nogmaals de omgeving is hier echt prachtig. Geertje is er ook helemaal van onder de indruk.

Afgelopen week was mijn laatste week op de Maternity/Labour ward. EN ik heb wederom een sectio zelf gedaan. Het was zo cool. Deze keer heb ik alles, van het begin tot het eind, zelf gedaan. Dr. Mashaka assisteerde me en heeft me alles zelf laten toen. Hij heeft niet een keer de naaldvoerder of het mes uit m’n handen gepakt om het even snel zelf te doen. Dit gaf zo’n kick. 5 dagen later liep moeder met een gezond kind in haar armen het ziekenhuis uit.

Helaas heb ik afgelopen week ook een vrouw moeten reanimeren. Een vrouw van 26 jaar met pre-eclampsie en een zwangerschapsduur van 42 weken zou een sectio ondergaan onder spinale anesthesie (ruggenprik). Sr. Aldefina deed deze sectio zelf, ik kon helaas alleen assisteren. Toen we bijna klaar waren met opereren veranderde de conditie van de patiënt opeens, ze stopte met ademen en had geen hartslag meer. De anesthesist gaf vanaf zijn positie, aan het hoofd van de patiënt, een paar klappen op het sternum (borstbeen). Na 3 klappen stopte hij even en ging 10 seconde later weer verder. Dr. Mhando (de baas) werd er bij geroepen. Hij ging achter mij staan, duwde één hand onder het steriele laken en ging met één hand hartmassage geven. Ik had al eerder gehoord dat ze hier echt niet kunnen reanimeren, dus ik dacht laat mij het maar even doen want zo wordt het helemaal niets. Mhando zei daar heb je de Uholanzi manier weer. Na 1 minuut een beetje fatsoenlijke hartmassage gehad te hebben kreeg de vrouw weer een voelbare pols en hoorde de anesthesist weer een normale hartslag. Van achteren kreeg ik een kopstoot op mijn schouder van dr. Mhando, goed gedaan Lotje. Ik voelde mijn ogen prikken en een beetje nat worden. Wat ik hier allemaal mee maak….

Op de labour ward hadden we weer eens een meisje van 18 jaar met een niet vorderende uitdrijving. Rond 17.00 uur was ik nog even bij haar langsgegaan. Het meisje had volledige ontsluiting maar het hoofdje wilde maar niet verder indalen. Ik heb sister Adelfina erbij geroepen omdat ik dacht aan een kunstverlossing, maar daar zijn ze hier niet zo van. Sister Adelfina geeft liever een paar flinke klappen en slingert wat boze woorden naar het meisje d’r hoofd. Het meisje had na 2 uur onafgebroken persen geen puf meer om het zelf te doen dus zette sister Adelfina de schaar er in om de opening wat te vergroten, ZONDER verdoving. Dat arme kind schreeuwde het uit van de pijn. Gelukkig was alles goed met het kind en kan moeder ook weer lachen. Ik vraag me af of ik, als ik ooit ga bevallen, durf te zeiken over pijn tijdens de bevalling.

Aankomend weekend gaan Geertje en ik, als het vanavond niet te hard regent, op en neer naar Maskat. Maskat is een dorpje gelegen hoog in de bergen. Ergens hoog in die bergen staat een klooster waar we blijven overnachten. De tocht er naartoe gaat ongeveer 10 uur in beslag nemen, de terugweg zal iets korter zijn (denk ik) omdat we afdalen. Ik heb er zin in want het schijnt een erg mooie trip te zijn.

Volgende week weer een verandering, dan begin ik op de Female ward. Ik ben benieuwd wat ik daar allemaal mee ga maken.


Badili= verandering
Wazungu= blanken
Mlima= berg
Uhonlanzi= Holland
Daladala= minibusje
Major theater= OK