Sectio Caesarea

Afgelopen week heb ik zelfstandig een keizersnede uitgevoerd. Dr. Mhando assisteerde me. Ik vond het super cool om eens zelf dat mes er in te zetten, zelf de uterus (baarmoeder) te openen en het kind er uit te halen. Gelukkig kwam er een gezond meisje uit en gaat het met moeder ook allemaal goed. Sister Adolfina was hartstikke trots op me en begon een dansje te maken toen ik de OK afkwam. Sister Adolfina is echt een schat. Heel klein vrouwtje, soms erg streng tegen de zwangere vrouwen maar meestal een grote glimlach op haar gezicht.

Afgelopen week las ik op de telegraaf.nl (jaja kwaliteits krant) dat er in Nederland weer een OK-complex was gesloten omdat er een lieveheersbeestje was gesignaleerd. Dit is een mooie aanleiding om eens te vertellen hoe het er hier aan toe gaat op de OK.
Het OK-complex bevat hier 2 OK’s, OK 1 heeft een airco, OK 2 heeft alleen een ventilator (het wordt daar dus erg warm, ik zweet me rot).
Voordat artsen en OK-assistenten de OK opgaan, moeten ze zich (net zoals in Nederland) omkleden. Ze hebben hier oude OK kleding vanuit Nederland en Duitsland, wasbare mondkapjes en wasbare OK-mutsen. Als OK-schoeisel worden hier laarzen aangetrokken. Als je steriel staat trek je over je OK kleding een lang schort aan, dit schort hangt over je laarzen heen zodat het bloed niet in je laarzen komt. Daaroverheen worden de steriele jassen aangetrokken. Je doet hier zelf je jas en je handschoenen aan, 2 paar.
De patiënt wordt tijdens de operatie met de hand beademd door de anesthesist (met zo’n soort pomp voor je luchtbed), ook de bloeddruk wordt met de hand gemeten. Maar de belangrijkste taak van de anesthesist is toch wel het bedienen van de vliegenmepper. Er vliegen hier namelijk gemiddeld 2 tot 3 vliegen rond per operatie, en de OK wordt daar echt niet voor gesloten. Patiënt en operateur krijgen geregeld een klap met de vliegenmepper. En de vliegen vinden het heerlijk om in open wonden te gaan zitten, lekker steriel….
Helaas gaan ze hier ook erg onzorgvuldig om met naalden. Ik houd de naald altijd angstvallig in de gaten, want de meeste operateurs zwaaien maar een beetje rond met die dingen. Ze komen soms gevaarlijk dicht in de buurt van m’n handschoenen.
De instrumenten worden hier niet teruggelegd op de tafel. Als ze al teruggelegd worden liggen ze kriskras door elkaar, maar meestal liggen ze gewoon tussen de benen van de patiënt. Als ik hier chirurg zou zijn zouden ze dat toch echt moeten veranderen, het ziet er niet uit zo’n operatietafel vol met instrumenten en een patiënt.

Woensdag waren we weer bij Joyce en Mwanahawa langs gegaan. Naast Mwanahawa was er nog een ander kind van Joyce, een schattig jongetje waar we heerlijk mee hebben kunnen ravotten. Joyce had verrukkelijke passievruchtensap voor ons gemaakt en soep met brood. Aankomende woensdag gaan Alex en ik bij Joyce eten, afscheidsetentje voor Alex hij gaat namelijk vrijdag al weg ;(

Afgelopen vrijdag zijn twee Nederlandse meisjes gearriveerd die hier onderzoek komen doen naar de effectiviteit van Coartem, een medicijn tegen malaria.
Zaterdag zijn we met z’n vieren gaan hiken, helaas hielden ze het niet zo lang vol dus zijn we eerder omgekeerd. Zondag zijn Alex en ik dus maar met z’n tweeën gaan hiken. Waar we toen allemaal geweest zijn is echt onbeschrijfelijk. Het leek wel of we midden in de jungle liepen. Het eerste stuk was door een aantal dorpjes maar toen we Mhonda gepasseerd waren en de berg verder op waren geklommen kwamen we midden in de jungle terecht. Omdat het regenseizoen nu echt begonnen is, is alles hier zo groen. Er groeit veel meer dan een maand geleden. Door de vele mvua stromen de bergbeekjes harder, het is nu één grote wildwaterbaan geworden. We hebben de schistosomiasis maar voor lief genomen en ons in het water gewaagd. Was echt heerlijk (zie foto’s). Bwagala, waar wij wonen, ligt op zeeniveau, we zijn uiteindelijk tot een hoogte van 1000 meter boven zeeniveau geklommen. Het was een aardige trip maar het was meer dan de moeite waard, het uitzicht was adembenemend. Op een gegeven moment kwamen we bij een paar huisjes met een schitterend uitzicht. Op die plek zou ik wel willen wonen. Als je zo elke dag wakker mag worden….

Op de afdeling gaat alles z’n gangetje. Ik heb geleerd van de eerdere gevallen en vertrouw de verpleging niet meer. Ik ga nu overal zelf achteraan en als ik ergens over twijfel vertrouw ik op mezelf en niet meer op de verpleging. Misschien zijn er de afgelopen week meer sectio’s verricht dan normaal, maar gelukkig waren er ook een stuk minder doodgeboren kindjes. En ‘mijn’ sectio kindje en moeder zijn gezond naar huis gegaan.

Liefs Lotje


Mvua regen
Schistosomiasis beestje dat via je huid je lichaam in komt en in je blaas en darmen gaat zitten