Weekje Labour ward

Afgelopen week ben ik begonnen op de Labour/Maternity ward en heb veel bizarre dingen gezien.
De eerste dag was helaas de dag van alles missen. Ik heb 3 bevallingen gemist omdat ik visite aan het lopen was op de Maternity ward of aan het lunchen was. Een sectio gemist omdat ik met een andere vrouw mee aan het persen was waarvan ik gelukkig wel de baby gevangen heb. Ik baalde wel dat ik de rest gemist had. Zoals ik al eerder zei bij de geboorte van de dochter van Joyce (die nu een echte naam heeft: Mwanahawa) gaan bevallingen hier erg snel. Je moet geluk hebben om op het juiste moment op de juiste plek te zijn, of gewoon die plek niet verlaten, wat ik de dag erna dus deed.
’s Ochtends kwam een moeder met haar dochtertje langs op de Labour ward. De moeder was thuis bevallen en kwam langs om haar dochtertje te laten onderzoeken want zij had zo’n rare bult op haar rug. Wat ik toen zag had ik alleen maar in de boeken gezien, dit meisje had een Spina Bifida (open ruggetje). In het AMC had ik wel een aantal kinderen gezien met een Spina Bifida, maar niet zo’n klassiek voorbeeld. Het meisje gebruikte haar beentjes niet, had een hydrocephalus (waterhoofd) en dus een grote weke zwelling op haar onderrug. Helaas hebben wij hier in Turiani Hospital niet de middelen en de ‘know how’ om haar te behandelen. Dus heb ik haar doorverwezen naar Dar Es Salaam, maar ik vraag me af hoeveel ze daar voor haar kunnen betekenen, d’r benen zou ze in ieder geval nooit kunnen gebruiken.
Later die dag lag er een vrouw met de navelstreng tussen haar benen op de afdeling. Een uitgezakte navelstreng is zeer ernstig, doordat de navelstreng afknelt tussen de foetus en het bekken van de moeder is er geen bloedtoevoer meer naar de foetus. Ik het Flevoziekenhuis had ik dit 1 keer gezien, de foetus werd terug geduwd en moeder werd meteen naar de OK gebracht voor een sectio caesarea (keizersnede).
Maar hier gaf de verpleging geen kick. De moeder had namelijk al 3 uur d’r navelstreng tussen d’r benen hangen en was lopend naar het ziekenhuis gekomen. Er was geen pulsatie meer voelbaar in de navelstreng, de baby was dood. Verder onderzoek was niet meer nodig volgens de verpleegkundige.
Toen de moeder later van een dood jongetje was bevallen had ze nog steeds een erg dikke buik. Er zat nog een levend meisje in d’r buik, aparte vruchtzak, aparte placenta. Misschien toch nog moeten onderzoeken?
Ik doe de Labour ward samen met sister Aldofina (een non), zij doet geregeld een schietgebedje voor een bevalling, zo ook bij deze bevalling en het heeft geholpen. Een Afrikaans wonder!
Bevalling gaan hier zo anders dan in Nederland. In Nederland wordt de moeder positief aangemoedigd d’r kind er uit te persen. Hier in Tanzania is er niets positiefs aan. Als de moeder te moe is om nog te persen of de weeën gewoon niet sterk genoeg zijn, krijgt de moeder een paar flinke klappen op haar been en een paar boze woorden naar d’r hoofd geslingerd zodat ze wel gaat persen. Als het dan nog niet helemaal lukt worden de schaamlippen gewoon over het hoofd van de baby getrokken waardoor moeder ook nog eens flink uitscheurt. Ook wordt er vaak gedreigd met een kunstverlossing (vacuümpomp of forceps (tang)verlossing), de vrouwen hier zijn daar erg bang voor omdat ze denken dat de hersenen van het kind zou kunnen beschadigen en ze daardoor een geretardeerd kind zouden krijgen.
Afgelopen week kreeg ik een brok in mijn keel toen ik een meisje van 15 jaar met een dikke buik zag liggen. 4 maanden geleden was ze naar het ziekenhuis gekomen omdat ze opeens zo’n dikke buik had. Ze dacht dat ze een infectie in d’r buik had. Niet dus, ze was 5 maanden zwanger en wist ze niet eens hoe het gebeurd was. Ze had alleen maar gespeeld met die jongen, het was gewoon een spelletje.
Haar lichaam was nog helemaal niet klaar voor een baby of bevalling. De baby paste niet eens in d’r buik, aan alle kanten stak er wel iets uit, een bil, een been, een arm. Ook was haar baringkanaal veel te nauw, de baby zou die nooit kunnen passeren, dus besloten we tot een sectio. Tijdens de sectio zat ze de hele tijd om haar eigen moeder te roepen. Een paar minuten later was ze zelf moeder en moest ze de zorg van een baby op d’r nemen.
Zondagnacht ben ik begonnen aan een week nachtdienst, ze snappen er hier niets van dat ik vrijwillig een week nachtdienst ga doen, ’s nachts moet je toch slapen.
Het was meteen een ‘goede’ nacht. Er waren 2 sectio’s, bij de eerste was er sprake van foetale disstress (baby in nood), de navelstreng zat strak om z’n nek. Het jongetje had een erg moeilijke start, hij ging pas na 10 minuten zelfstandig ademen. Kans dat hij het volgende week nog leeft is erg klein.
De tweede sectio was bij een vrouw die al 4 uur het armpje van haar kind tussen d’r benen had hangen. Dat zag er echt gruwelijk uit. Het armpje was helemaal oedemateus (opgezwollen), blauw en koud. Toen we bezig waren met de sectio was ze erg aan het bloeden. Doordat het kindje dwars lag was haar uterus (baarmoeder) gescheurd, helaas voor deze vrouw hebben we die er dus uit moeten halen. Gelukkig had ze al 4 kinderen.
Verder waren er 2 normale bevallingen en een meisje van 18 jaar die ‘in labour’ was. Toen ik haar onderzocht merkte ik dat het hoofdje van de baby al heel laag stond maar dat ook bij dit meisje het baringskanaal veel te nauw was. Het hoofdje kwam niet voorbij een bepaald punt. Dus om 3.00 uur ’s nachts zei ik tegen de verpleegkundige dat ik dacht dat een normale vaginale bevalling niet ging lukken. De verpleegkundige wilde het nog even proberen omdat het hoofdje zo laag stond, dus zijn we gestart met oxytocine om de weeën krachtiger te maken. Maar dit meisje had al hele krachtige weeën en begon zo langzamerhand uitgeput te raken. Om 7.00 uur ’s ochtends besloot te verpleegkundige eindelijk dat het tijd was om de dokter te waarschuwen om een sectio te doen. Om 8.00 uur is dat meisje dus eindelijk geopereerd, baby dood. Dat arme kind heeft 5 uur liggen persen terwijl we toch al wisten dat het niet ging lukken en ook nog een dode baby. Toen ik dit hoorde was ik erg gefrustreerd en heb ik m’n beklag over de verpleegkundige gedaan. Ik was echt boos.
Nog zo’n Afrikaans voorbeeld. De naaldenbak was helemaal tot de nok toe gevuld. Vorige week is er een 1 uur durend praatje gehouden over hoe je de naaldenbak in elkaar zet en hoe je hem gebruikt. Blijkbaar hebben de verpleegkundige van de Labour ward niet geluisterd, want als de naaldenbak vol is gooi je de naalden toch gewoon in de normale vuilnisbak… Toen ik dat ontdekte lagen de verpleegkundige gewoon te slapen. Een van hen lag in een verlosbed en de ander lag met d’r hoofd op de tafel te slapen. Ik heb één van hen wakker gemaakt en gevraagd of er geen nieuwe bakken zijn die we in elkaar kunnen zetten. Jawel hoor, die liggen daar bovenop de kast. Ik heb er ’s nachts zelf maar 1 in elkaar gezet en de verpleegkundige de naalden uit de vuilnisbak laten vissen.
Afrika…. soms zo frustrerend maar toch hou ik er van.
Busu Lotje
P.S. Gelukkig zijn er deze week ook 32 gezonde kinderen geboren in Turiani Hospital.