Hongera Joyce & dada!

Joyce, onze huishoudster, is deze week bevallen van een meisje. ’s Ochtends vertelde mama Marijam (de huishoudster van dr. Assay, onze huisbaas) dat Joyce in het ziekenhuis lag. Na de overdracht zijn we meteen naar de Labour ward gegaan. Joyce dacht toen nog dat ze Malaria had maar ze had al 2 cm ontsluiting. Elk vrije moment van de dag zijn we haar opgaan zoeken om te kijken hoe het met d’r ging en om haar wat eten en drinken te brengen (de familie van de patiënt zorgt hier namelijk voor eten en drinken etc.).
Om 18.00 uur gingen we voor de zoveelste keer langs om te vragen of we iets voor d’r konden doen. De verpleegkundige vertelde ons dat ze 7 cm ontsluiting had. Wij dachten dat we wel even konden eten en een uur later terug konden komen om dan de bevalling te zien. Meestal vordert het 1 cm per uur en je moet 10 cm ontsluiting hebben voor je mag gaan persen, maar natuurlijk niet bij multipara’s (meer dan 1 bevalling gehad). Zo dus ook niet bij Joyce, 4e kind, want toen we terug kwamen was die kleine meid er al. Met een hele grote bos haar. Wij Waholanzi vroegen natuurlijk meteen hoe ze heette, maar Joyce had nog geen naam. Hallo dit is Afrika! Meestal duurt het hier een aantal dagen/weken totdat een kind een voornaam krijgt. Dus Alex zei: ‘Call her Rocha’. Rocha dat ben ik, de L en R worden hier precies hetzelfde uitgesproken, ch spreek je uit als tj en de a en de e lijken gewoon op elkaar, dus Rocha. Vanaf toen werd het meisje, totdat ze haar echt naam krijgt, Rocha genoemd.

Hoe namen hier tot stand komen is sowieso een leuk verhaal. Als kind krijg je dus pas na een aantal dagen/weken je voornaam. Je achternaam is de voornaam van je vader. Als je een meisje bent neem je later als je kinderen krijgt, de naam van je 1e kind over en heet je dus bijvoorbeeld mama Marijam (mijn moeder zal dan mama Lotje heten). Ik weet niet of Joyce d’r kind een achternaam heeft want volgens mij weet ze niet van wie het kind is.
Afgelopen week vroeg ik aan een moeder de naam van haar kind. Ze wist niet meer hoe d’r kind heette. Het was haar 10e kind en deze was nog maar zo kort bij haar, ze was vergeten hoe ze hem had genoemd.

Helaas staat tegen over de geboorte van Rocha dat er de afgelopen week heel veel kinderen zijn overleden. Vorige week bedacht ik me nog dat ik geluk had dat er niet zo veel kinderen waren overleden terwijl ik op de kinderafdeling zat. Nou deze week hebben ze het allemaal ingehaald. Ze vallen echt met bosjes tegelijk. Echt heel zielig. De meeste hebben Malaria en daarbij ademhalingsproblemen, waardoor de meeste gewoon stikken.
Omdat het nu elke nacht aan het regen is komen er veel meer kinderen met Malaria naar het ziekenhuis en geen Lotje Malaria, nee echt Malaria. De afgelopen twee weken heb ik ’s middags poli (OPD) gelopen en heel veel Malaria voorbij zien komen en heel veel zieke kinderen opgenomen. Gisteren lagen er 40 kinderen op onze afdeling (Children ward 1) terwijl we 25 bedden hebben. Gelukkig zijn de kinderen allemaal erg klein en de bedden groot dus kunnen ze wel met z’n vieren in 1 bed (2 kinderen plus 2 moeders, de moeders blijven hier namelijk als een soort zusters voor hun kinderen zorgen).
Dit was mijn laatste week op de kinderafdeling. Volgende week begin ik op de labour ward.

Vorige week ging ik even wat halen in de duka van mama Anna toen ik ontdekte dat er nofal veel heisa op straat was. Er was een truck, die terug kwam van een bruiloft, van de weg geraakt, recht voor het ziekenhuis. Gelukkig voor hen gebeurde het recht voor het ziekenhuis. 6 mensen werden opgenomen en nog een aantal moesten er gehecht worden. Alex moest nog even terug naar het ziekenhuis om een patiënt te zien dus die heeft meteen goed werk kunnen verrichten. De waarschijnlijke chauffeur was er het slechts aan toe, waarschijnlijk een subduraal hematoom (bloeding in de hersenen).
Alle inwoners van de omliggende dorpen waren uitgelopen om dit tafereel te zien. Ze stonden voor het ziekenhuis maar op een gegeven moment is het ze gelukt om door de poorten te komen en liepen ze allemaal de afdeling op om te kijken hoe de gewonden er aan toe waren… Afrika!

Nog een spannend ziekenhuisverhaal. Op de dag dat Joyce beviel kwam er een man het ziekenhuis in die gebeten was door een krokodil. De man was in zijn gezicht gebeten wat een gruwelijk beeld gaf. Zijn linker oor lag er af en vanaf zijn linker oor tot zijn rechter kaak had de bek van die krokodil gezeten. Over dit hele gebied lag een losse huidflap, als je die flap omklapte lag heel zijn gezicht eraf. Echt gruwelijk. Toen ik een kijkje kwam nemen en Alex me het verhaal vertelde begon die man opeens te praten. Ik schrok me rot, hij was bij bewustzijn.

Gelukkig hebben we ook nog leuke dingen gedaan. We zijn weer heel luxe een weekend naar Morogoro geweest. Lekker veel eten ingeslagen, weer heerlijk aan het zwembad gelegen en aapjes gekeken in de tuin van het hotel. Morogoro is voor ons echt pure luxe en de busreis was een stuk aangenamer.
Eenmaal terug in Turiani was er een voetbalwedstrijd bezig. Het hele dorp was uitgelopen. Halverwege de wedstrijd gingen de hooligans van geel op de vuist met de hooligans van zwart. De helft van het publiek stormde het veld op om zich er mee te bemoeien. De wedstrijd werd gestaakt en toen de rust in het stadion wedergekeerd was, werd de wedstrijd hervat door middel van penalty’s. Nadat ieder team 5 penalty’s genomen had stond het 4-2 voor geel maar het was nog niet afgelopen. Ze gingen maar door, ondanks dat er penalty’s gemist/gestopt werden. We snapten er helemaal niets meer van. De volgende dag kwamen we er achter dat alle 11 spelers een penalty moesten nemen. Wie er gewonnen heeft is me ook een groot raadsel want iedereen (beide teams en alle supporters) was aan het juichen. Na de wedstrijd ging iedereen feestend en toeterend door de straten, alsof Marokko een wedstrijd had gewonnen.
Ook hebben we afgelopen week gegeten en pombe gedronken met een Belgische jongen (opgegroeid in Tanzania) die hier onderzoek deed naar de inkomsten en uitgaven van verschillende Missie ziekenhuizen. Hij had mooie verhalen over het Tanzaniaanse leven, Alex en ik hebben het hier nog nooit zo laat gemaakt, 23.00 uur!!! Normaal liggen we al om 21.00 uur in bed.

Verder zijn mijn vlechten er weer uit. Iedereen vond me super met die vlechten. Alle vrouwen zeiden de hele tijd tegen me: ‘Unapendeza’. Maar helaas heb ik echt te glad haar om die vlechten lang te laten zitten.

Hoe is het in Nederland/Engeland/Spanje/Australië/USA?

Busu Lotje

Hongera Gefeliciteerd
Dada Zus
Waholanzi Hollanders
Pombe Bier
Duka Winkel
Unapendeza Wat zie je er mooi uit

P.S.1 Lief zusje, van harte gelfeliciteerd en heel erg veel plezier vandaag.
P.S.2 Dames 2 heel erg veel succes zondag. Maak SCHC gek!!!