Wiki mbili

In mijn tweede week op de childrens ward heb ik weer een heleboel kinderen voorbij zien komen. Elke dag worden er zeker 5 tot 10 nieuwe kinderen opgenomen en net zo veel ontslagen. Een deel van de ontslagen wordt door de ouders aangevraagd. Omdat ze de opname niet meer kunnen betalen nemen ze het kind mee, ziek of niet.
Onder de kinderen die ik deze week gezien heb waren weer vele malaria kindjes.
Maar ook een jongentje met nefrotisch syndroom. Vocht rondom de ogen, in beide enkels en een erg bolle buik. Helaas zat er in zijn eerste portie urine geen proteine (test om nefrotisch syndroom aan te tonen) dus dachten ze dat hij ook kwasiokor (een ondervoedingsziekte) zou kunnen hebben. Bij kwasiokor geef je een kind extra veel proteine, die je bij een nefrotisch syndroom juist niet moet krijgen.
Gelukkig zat zijn volgende portie urine vol met proteine en konden we die extra voeding meteen stoppen. Hopelijk gaat het nu snel beter met hem, want ook zijn familie heeft niet genoeg geld om de ziekenhuisopname te betalen.

Tevens is deze week mijn eerste patiëntje overleden. Toen ik haar bij opname zag, dacht ik al dat ze de volgende dag niet zou halen. Dit meisje had het erg moeilijk met ademhalen. Ze was 2 weken oud en schijnt al vanaf het begin moeite te hebben gehad met ademen. Helaas was er die dag een andere verpleegkundige op de afdeling, een erg luie verpleegkundige, wat me gruwelijk irriteerde. Dit meisje was namelijk ernstig gedehydreerd (uitgedroogd), maar de verpleegkundige had geen zin om een infuus aan te sluiten om haar wat extra vocht te geven. Waarschijnlijk dacht de verpleegkundige dat het toch geen zin meer zou hebben, ze zou toch wel sterven. En dat deed ze die nacht dan ook.

Buiten het ziekenhuis is het elke avond weer hopen dat we stroom hebben. Het ziekenhuis heeft een noodaggregator maar ons huis niet. Omdat het de laatste nachten veel geregend heeft halen ze uit voor zorg de stroom er af. Door de regen zijn namelijk al meerdere bomen en elektriciteitspalen ontworteld/omgevallen. Daardoor zitten wij ’s avonds met olielampen en onze hoofdlampjes op te lezen. Koken doen we in de buitenkeuken op kolen. En helaas wordt het ’s avonds erg warm in onze woonkamer omdat de ventilator niet aan kan. Ook slapen wordt dan een stuk lastiger.

Daarom hebben we ons zelf het afgelopen weekend verwend met luxe. We zijn een weekend naar Morogoro gegaan, een stad 3 uur rijden van het ziekenhuis. Helaas deden wij er iets langer over. Onze trip er naartoe is een verhaal apart.
Toen we op de daladala aan het wachten waren stopte de meest krakkemikkige daladala die je je voor kan stellen om ons naar Morogoro te brengen. De daladala werd lekker volgeladen en ook het dak lag bezaaid met fietsen, mega zakken vol met cocosnoten, en andere artikelen die de mensen hier meenemen. Ik zat aan het raam, nou ja er zat geen ruit in, maar dat vond ik niet zo erg zo had ik een beetje natuurlijke airconditioning. Totdat het ging regenen en het regent hier niet zachtjes zal ik je vertellen. Op de plaats waar mijn ruit had moeten zitten werd een stuk karton geplaatst, wat natuurlijk zo lek was als een mandje. Al de Tanzanianen in de bus lachen!!! Vervolgens stonden ze wel voor ons op zodat wij een plaats op konden schuiven. Omdat ook het dak lekte werd een de jongen die naast Alex zat, bedolven onder de modderspetters. Weer begonnen alle Tanzanianen hard te lachen. De daladala was zo brak, je kon via de bodem van de daladala de weg zien. Ondanks de mizere was de stemming in de daladala erg goed en hebben we vrienden gemaakt, die later erg goed van pas bleken te komen.
Halverwege de rit ging de chauffeur opeens flippen. Hij was de hele weg al tegen zich zelf aan het praten/schelden en reed echt als een debiel. Een man die achter ons zat, zei er wat van. Dat had hij beter niet kunnen doen want de chauffeur ging echt helemaal uit zijn plaat, met vuur rode ogen wilde hij de man een klap gaan verkopen. Gelukkig zat de daladala zo vol dat hij tegen gehouden werd door anderen en die man achter ons gelukkig nooit bereikt heeft. Maar ik vond het behoorlijk beangstigend.
Niet veel later stonden we opeens stil, file. Alle Tanzanianen in de stromende regen de daladala uit om te kijken wat er aan de hand is. Toen ze terug kwamen bleek er een elektriciteitspaal om gevallen te zijn. De elektriciteitskabel hing laag over de grond waardoor het verkeer er niet langs kon. Onze chauffeur wilde proberen er toch langs te komen door een stukje van de weg af te gaan. Gelukkig hadden we vrienden gemaakt in de daladala, zij zeiden dat we de daladala uit moesten en aan de andere kant van de elektriciteitskabel weer in konden stappen. Dus wij in de stromende regen de daladala uit onder die elektriciteitskabel door, wat ik doodeng vond, ik dacht echt dat die kabel op m’n hoofd zou vallen. Toen we aan de andere kant stonden bleek die sukkel niet meer terug de weg op te kunnen en vast te zitten in de modder. Schuilend onder een vrachtwagen hebben we het nog 10 minuten aangekeken, totdat één van onze vrienden zei dat we naar het begin van de file moesten lopen om te kijken of daar iemand was die naar Morogoro reed. De eerste daladala die het wel lukte om weer de weg op te komen stopte gelukkig voor ons en heeft ons veilig naar Morogoro gebracht. De staat van deze daladala was een stuk beter.
In Morogoro hebben we lekker een weekend gerelaxed aan het zwembad. Heerlijk gegeten, eindelijk vis en vlees gegeten en zijn we ontzettend verbrand, vooral ik. Die twee rare wazungu dachten dat factor 10 wel genoeg zou zijn, nou niet dus! In het hotel hadden ze Engelstalige televisie met 24 uur per dag films en voetbal.
Helaas ontdekte ik de tweede dag dat er een rat in m’n kamer zat. Echt verschrikkelijk. Gelukkig heb ik meteen een nieuwe kamer gekregen. Verder was het een heerlijk weekend.
Terugweg is gelukkig zonder problemen verlopen en heb ik lekker kunnen genieten van het schitterende uitzicht hier. Want het is hier zo ontzettend mooi!

Tutaonana.

Busu Lotje

Woordenlijst:
Wiki: week
Mbili: twee
Daladala: busje